Τρεις δεκαετίες αργότερα, η F1 GTR εξακολουθεί να λάμπει ως θρύλος, όχι μόνο για τη νίκη της στο Le Mans, αλλά και για την αντοχή της απέναντι στις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες, τον αμείλικτο τρόμο της πίστας και την πρόκληση του χρόνου, αποδεικνύοντας ότι το πάθος και η καθαρή μηχανολογία μπορούν να υπερισχύσουν.

Πριν από τρεις δεκαετίες, ένα αυτοκίνητο που γεννήθηκε για τον δρόμο και όχι για την πίστα, ανέβηκε στην κορυφή του πιο απαιτητικού αγώνα αντοχής στον κόσμο. 

Το 1995, η McLaren F1 GTR κέρδισε το 24ωρο του Le Mans στην πρώτη της συμμετοχή, απέναντι σε εξειδικευμένα πρωτότυπα και κατασκευές φτιαγμένες αποκλειστικά για τον αγώνα. Ήταν μια νίκη-ορόσημο, αποτέλεσμα μηχανολογικής απλότητας, εξαιρετικής στρατηγικής και ανθρώπινης υπέρβασης μέσα στη νύχτα και τη βροχή.

Η αρχική Mclaren F1 σχεδιάστηκε από τον Gordon Murray ως το απόλυτο supercar για τον δρόμο. Ο ατμοσφαιρικός V12 6.1 λίτρων της BMW απέδιδε 627 ίππους και χάρη στο εξωπραγματικά χαμηλό βάρος των 1138 κιλών, η τελική ταχύτητα έφτανε τα 386 χλμ/ώρα — νούμερο που ακόμα και σήμερα μοιάζει εξωφρενικό.

Η αγωνιστική έκδοση GTR προέκυψε έπειτα από απαίτηση πελατών της Mclaren που ήθελαν να συμμετάσχουν σε αγώνες με την F1. Οι μηχανικοί περιόρισαν την ισχύ για λόγους αξιοπιστίας (περίπου 600 ίπποι), προσέθεσαν μεγαλύτερες πτέρυγες και splitter, άλλαξαν ρυθμίσεις ανάρτησης και πέτυχαν κάτι σπάνιο: ένα αυτοκίνητο που δεν χρειαζόταν να σχεδιαστεί από το μηδέν για να κερδίζει.

Το 1995 η McLaren F1 GTR στάθηκε απέναντι σε μια λεγεώνα αγωνιστικών τεράτων: το Courage C34, με τη φονική αεροδυναμική του και τα σπλάχνα πρωτοτύπου. Το Kremer K8 Spyder, ελαφρύ σαν... σκιά και κοφτερό σαν λεπίδα. Το Honda NSX, ακούραστο και τεχνολογικά πανίσχυρο. Το Nismo Skyline GT-R, σφυρηλατημένο στις μάχες της ιαπωνικής Super GT. Tο Toyota Supra GT LM, όπλο με στόχο το θρόνο. Tο Porsche 911 GT2 Evo, καθαρόαιμος πολεμιστής από την πίστα του Nurburgring. Και τέλος, το Jaguar XJ220, φάντασμα ταχύτητας που ήρθε για να αναστηθεί στο φως των προβολέων του Le Mans. 

H ομάδα: το κέρμα της μοίρας

Το αυτοκίνητο που κέρδισε, με αριθμό #59, ανήκε στην Kokusai Kaihatsu Racing, εταιρεία κατασκευής μηχανών video games που λιτουργούσαν με κέρμα, και υποστηριζόταν τεχνικά από την Lanzante Motorsport, μια μικρή βρετανική ομάδα, υπό την τεχνική καθοδήγηση του επικεφαλής μηχανικού της McLaren, James Robinson.

Η ευκαιρία της Kokusai McLaren να παλέψει για την πρώτη θέση στηριζόταν κυρίως στη διαθεσιμότητα ανταλλακτικών. Ο μοναδικός επιπλέον κινητήρας BMW V12 που υπήρχε αντικαταστάθηκε στο νικητήριο αυτοκίνητο στη μέση της νύχτας, πριν τον αγώνα.

 Οι πιλότοι του ήταν:

• Yannick Dalmas – τέσσερις φορές νικητής στο le mans, με τεράστια εμπειρία

• Masanori Sekiya – ο πρώτος Ιάπωνας που ανέβηκε στην κορυφή του βάθρου στο Le Mans

• JJ lehto – πρώην πιλότος Formula 1, γρήγορος, ψύχραιμος και ατρόμητος στη βροχή

O αγώνας: βροχή, σκοτάδι και τρόμος

Το Le Mans του 1995 έμεινε στην ιστορία για τις χαοτικές καιρικές συνθήκες. Δυνατή βροχή για περισσότερες από 16 ώρες, περιορισμένη ορατότητα και τεράστια καταπόνηση των πιλότων και των αυτοκινήτων. Η νύχτα ήταν βασανιστική, με συνεχείς αλλαγές στον ρυθμό, πολλαπλά ατυχήματα και εγκαταλείψεις ακόμα και από φαβορί.

Την ημέρα του αγώνα, ο καιρός ήταν καλός. Στην εκκίνηση, τα δύο Welter Racing WR LM95 και το Courage του Bob Wollek εκτοξεύτηκαν και απέκτησαν σχεδόν μισό γύρο προβάδισμα στην πρώτη ώρα.

Ο John Nielsen με την #49 Dave Price McLaren και ο Henri Pescalaro με την #11 Courage έδιναν μάχη για την τέταρτη θέση. Η Kokusai McLaren F1 GTR παρέμενε υπομονετικά στη μέση του γκρουπ, με στρατηγική διατήρησης.

Η βροχή ήρθε στο τέλος της πρώτης ώρας και κράτησε όλη τη νύχτα μέχρι το πρωί της Κυριακής, με διάσπαρτες βροχοπτώσεις μέχρι το τέλος. Πολλά αυτοκίνητα, πιάστηκαν στον υγρό δρόμο με slick λάστιχα, γλίστρησαν και βγήκαν εκτός πίστας. Στην πέμπτη ώρα, η WR LM95 του Gonin έκανε υδρολίσθηση και ανατράπηκε στη Mulsanne kink, προκαλώντας σοβαρό ατύχημα.

Καθώς η δυνατή βροχή συνεχίστηκε, το πλεονέκτημα ισχύος των WSC αυτοκινήτων εξαφανίστηκε και μετά την επανεκκίνηση, τέσσερις McLaren ξεκίνησαν μονομαχία με τη Courage του Wollek.

Η ΜcLaren F1 GTR #59 δεν ήταν το ταχύτερο αυτοκίνητο στην ευθεία, αλλά αποδείχθηκε το πιο αξιόπιστο και καλύτερα ισορροπημένο. Η ομάδα διαχειρίστηκε άψογα τις αλλαγές καιρού και καυσίμου, και οι πιλότοι απέφυγαν τα λάθη — κάτι σπάνιο εκείνη τη χρονιά. 

Ο Yannick Dalmas ήταν, στην ουσία, το «ήρεμο χέρι» του πληρώματος. Έμπειρος, υπολογιστικός και ο μόνος από τους τρεις που είχε ήδη κερδίσει το Le Mans πριν το 1995 (με την Peugeot το 1992), ο Γάλλος πιλότος, στα 37 του, έφερε στο πλήρωμα τη γνώση του τι σημαίνει να επιβιώσεις – και να νικήσεις στο Le Mans. Υπήρχαν στιγμές που το αυτοκίνητο είχε πρόβλημα στα φρένα λόγω υπερθέρμανσης και ο Dalmas, παρά την κούραση και τις αντίξοες συνθήκες, κατάφερε να το κρατήσει σε τροχιά και να αποτρέψει ατύχημα. 

Παρά το ότι ο Masanori Sekiya (στα 45 του) ήταν έμπειρος οδηγός αντοχής με σημαντικές διακρίσεις στην ιαπωνική και παγκόσμια σκηνή, δεν είχε εκτεταμένη εμπειρία σε νυχτερινή οδήγηση στο Le Mans και δεν είχε ολοκληρώσει τον απαραίτητο κύκλο εκπαίδευσης για τα δύσκολα νυχτερινά stint. 

O Φινλανδός JJ Lehto (ολόκληρο όνομα Jyrki Järvilehto) ήταν ο πιλότος-κλειδί. Ο άνθρωπος που έκανε τη διαφορά όταν όλα σκοτείνιασαν — κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Κατά τη διάρκεια της βροχερής, εξουθενωτικής νύχτας του αγώνα, ο 29χρονος άσος οδήγησε σχεδόν πέντε ώρες σερί, σχεδόν χωρίς ανάσα, στο χείλος του αδύνατου, σε συνθήκες που θα τρόμαζαν ακόμα και τον πιο σκληραγωγημένο πιλότο. Η ορατότητα σχεδόν μηδενική, η πρόσφυση προδοτική, κι όμως, ο Lehto κρατούσε σταθερά ρυθμό που άλλοι δεν τολμούσαν καν να πλησιάσουν. Ήταν ο ταχύτερος πιλότος στην πίστα για μεγάλο διάστημα (κάποιες φορές ήταν 30 δευτερόλεπτα ταχύτερος ανά γύρο από τους αντιπάλους του) και αυτό σε ένα αυτοκίνητο που δεν ήταν πρωτότυπο.

Ο Lehto, με προσοχή στις αλλαγές ταχυτήτων (μετά που κατέστρεψε τον κινητήρα στις δοκιμές) και τη συμπλήρωση WD40 που κράτησε το κιβώτιο λειτουργικό, αλλά και τη βοήθεια από τη βροχή, κατάφερε να κρατήσει το ρυθμό του σταθερό και να φέρει το αυτοκίνητο στην κορυφή. Με δύο ώρες να απομένουν το κιβώτιο της πρωτοπόρου David Price Racing McLaren έμεινε, κι έτσι η μαύρη McLaren πέρασε μπροστά και πήρε τη νίκη.

H παρακαταθήκη: ένα μεγαλείο που δεν σβήνει

Η F1 GTR δεν ήταν απλώς ένα ακόμα όπλο φτιαγμένο για τη νίκη. Ήταν ένα σύμβολο μιας διαφορετικής εποχής, όπου η καθαρότητα στην τεχνική προσέγγιση και η αντριωσύνη των πιλότων, μπορούσαν ακόμα να επικρατήσουν της τεχνολογίας. Η νίκη της στο Le Mans του 1995 παραμένει η μοναδική φορά στην ιστορία που ένα αυτοκίνητο παραγωγής (με σχετικές τροποποιήσεις) κέρδισε στο γενικό σύνολο τον πιο απαιτητικό αγώνα αντοχής στον πλανήτη._Δημήτρης Γιόκκας 

Ο Kubica τους ρήμαξε με το κίτρινο «πειρατικό» της Ferrari | SpeedΖone Podcast EP77