Φέτος, οι πιθανότητες να δούμε έναν ακόμα Βρετανό να πανηγυρίζει στο Grand Prix της χώρας του είναι μεγάλες, με τον Lando Norris να φαντάζει ως ο επικρατέστερος.

Η φόρμα και η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Norris, ειδικά μετά τη νίκη του στην Αυστρία, σε συνδυασμό με τη δυναμική της McLaren, του δίνουν ένα προβάδισμα έναντι στους αντιπάλους του.

Παρόλο που κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι ένας πιλότος με εξαιρετικό ταλέντο και επιδεξιότητα, ο ίδιος έδειξε να δυσκολεύεται φέτος να γίνει «ένα με το μονοθέσιό του» -ειδικά στα προκριματικά- με την αρνητική ψυχολογία να τον τραβά συχνά προς τα πίσω. Ο 25χρονος άσος, ωστόσο, απέδειξε πως μπορεί να ανακάμψει, ειδικά μετά από κάποιες δραστικές αλλαγές στην μπροστινή ανάρτηση του μονοθέσιου του, και μοιάζει έτοιμος να εκραγεί σε απόδοση όταν όλα ευθυγραμμιστούν.

Από την πλευρά του, ο George Russell συνεχίζει να αποτελεί ελπίδα για τη Βρετανία και, εφόσον όλα εξελιχθούν υπέρ του, μπορεί να διεκδικήσει μέχρι και τη νίκη στο πάτριο έδαφος. Η ικανότητά του να διαχειρίζεται τις δυσκολίες, να προσαρμόζεται άμεσα και να παίρνει σωστές αποφάσεις, τον καθιστούν έναν από τους πιο δυνατούς παίκτες στη μάχη.

Τέλος, ο Lewis Hamilton, που αγωνίζεται για πρώτη φορά με τη Ferrari στην πίστα που έκανε δική του, θα δυσκολευτεί να πετύχει την 10η του νίκη εκεί, ωστόσο, η εμπειρία και το πείσμα του δεν τον αφήνουν να υποτιμηθεί ποτέ.

Από την ίδρυση της Formula 1, δώδεκα Βρετανοί πιλότοι έχουν πανηγυρίσει νίκες στο Βρετανικό Grand Prix, καθιερώνοντας τη χώρα τους ως μία από τις πιο επιτυχημένες και ιστορικές παρουσίες στην κορωνίδα των αγώνων ταχύτητας. Ο καθένας από αυτούς έχει αφήσει το δικό του ανεξίτηλο αποτύπωμα στην εξέλιξη και τη λάμψη του θεσμού, προσθέτοντας αίγλη και παράδοση σε έναν από τους πιο θρυλικούς αγώνες του πρωταθλήματος.

Stirling Moss 

Ίσως ο σπουδαιότερος πιλότος που δεν στέφθηκε ποτέ Παγκόσμιος Πρωταθλητής, ίσως και κάτι παραπάνω. Ο Stirling Moss ήταν από εκείνους τους άντρες που δεν οδηγούσαν απλώς για τη δόξα ή για τις νίκες, αλλά επειδή δεν ήξεραν να ζουν αλλιώς. Στην αιματηρή δεκαετία του ’50, όταν η Formula 1 έμοιαζε περισσότερο με ρωσική ρουλέτα παρά με αγώνα ταχύτητας, εκείνος μετέτρεψε το χόμπι του σε επάγγελμα και έγραψε τη δική του ιστορία με 16 νίκες, σε μια εποχή που λίγοι ζούσαν αρκετά για να φτάσουν τις πέντε. Ο Moss κέρδισε δύο φορές το Βρετανικό Grand Prix (το 1955 με Mercedes, το 1957 με Vanwall), αλλά και την επική κούρσα του Mille Miglia το ’55 (όντας ιπτάμενος μέσα από τα χωριά και τις στροφές της ιταλικής υπαίθρου) η οποία, στα δικά μου μάτια, ισοδυναμεί με εκατόν σημερινές νίκες στην F1. Γεγονός που κάνει τον Moss πιο επιτυχημένο κι απ’ τον Hamilton.

Tony Brooks

Ο άνθρωπος που άφησε την οδοντιατρική για να δαμάσει τη βία των αγώνων. Ένας ήρεμος δεξιοτέχνης, ο Tony Brooks, λεπτός, ευγενής και σχεδόν αθόρυβος, ήταν από τους πιο ταλαντούχους πιλότους της δεκαετίας του ’50 — κι όμως, έμεινε πάντα μισό βήμα μακριά από τη μεγάλη δόξα. Το 1957, μαζί με τον Stirling Moss, χάρισαν στη Vanwall μια θρυλική νίκη στο Grand Prix της Βρετανίας. Ο Brooks, μικροκαμωμένος αλλά αποφασιστικός, είχε έναν σπάνιο τρόπο να ημερεύει τη δύστροπη, ιδιότροπη Vanwall, οδηγώντας την με χάρη λες κι επρόκειτο για περίτεχνη χειρουργική επέμβαση και όχι για μηχάνημα που τρεφόταν με καύσιμα, ιδρώτα και θάνατο.

Peter Collins

Ο Peter Collins ήταν η προσωποποίηση της ρομαντικής εποχής των αγώνων, τότε που η ταχύτητα δεν ήταν ακόμα ψυχρός υπολογισμός αλλά υπόσχεση ελευθερίας κι ενίοτε θυσίας. Νεαρός, ξανθός, γοητευτικός, με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο, κέρδισε την καρδιά του Enzo Ferrari. Ο Collins ήταν εκείνος που έπεισε τον μεγάλο άντρα του Maranello να συνεχίσει τους αγώνες μετά τον χαμό του γιου του Dino. Ο Enzo τον είδε σαν γιο του, σαν κάτι που μπορούσε να γεμίσει το κενό που άφησε πίσω του ο θάνατος. Ο Collins κέρδισε το 1958 το Grand Prix της Βρετανίας για τη Scuderia και στον αμέσως επόμενο αγώνα, το Γερμανικό GP στην «Πράσινη Κόλαση», το βλέμμα του ταξίδευε ήδη αλλού, σε τόπους που δεν πιάνει η ταχύτητα και δεν αγγίζει ο χρόνος, πιο μακριά από τις στροφές του Nürburgring. Ήταν μόλις 26 ετών. Με τον θάνατό του, δεν έσβησε μόνο ένα από τα πιο φωτεινά χαμόγελα των αγώνων, αλλά και ένα κομμάτι της καρδιάς του Enzo Ferrari. 

 Jim Clark

Ένας πράος ερημίτης της ταχύτητας από τα βουνά της Σκωτίας, βοσκός στο επάγγελμα, ο οποίος προτιμούσε τα πρόβατα απ’ τα φώτα της δημοσιότητας αλλά που στο τέλος άφησε το δικό του αποτύπωμα όχι στους αγρούς αλλά στην άσφαλτο. Η ζωή του ήταν λιτή, σχεδόν ασκητική, μα όταν φορούσε το κράνος και έπιανε τιμόνι, ο σεμνός βοσκός μπορούσε να μαγέψει τα θηρία της ταχύτητας και να τα κατευθύνει με τη μαγική φλογέρα του στο μαντρί της νίκης. Ίσως ο πιο χαρισματικός πιλότος που γνώρισε ποτέ η Formula 1. Κέρδισε πέντε φορές το Βρετανικό Grand Prix με την αγαπημένη του ομάδα της Lotus (1962, 63, 64, 65 και 67) σε τρεις διαφορετικές πίστες — Aintree, Silverstone, Brands Hatch — λες και ήταν λιβάδια της παιδικής του ηλικίας που τα διέσχιζε με την ίδια φυσικότητα. Πίσω από το τιμόνι, έγραφε ποίηση, αλλά μπροστά στο κοινό, ντροπαλός, με βλέμμα κατεβασμένο, σαν να κουβαλούσε το βάρος ενός κόσμου που ποτέ δεν τον ενδιέφερε να κατακτήσει. Του έφτανε να τον διασχίσει, όπως περνούν οι μύθοι που δεν ζητούν εξηγήσεις.

Jackie Stewart

Οι σημερινοί πιλότοι της Formula 1 του οφείλουν όχι απλώς σεβασμό, αλλά την ίδια τους τη ζωή. Στο Spa του 1966, βρέθηκε παγιδευμένος μέσα σε ένα σπασμένο, αναποδογυρισμένο μονοθέσιο, βυθισμένος σε βενζίνη και σιωπή, σχεδόν νεκρός. Από εκείνη τη στιγμή, ο Jackie Stewart δεν οδηγούσε μόνο για νίκες, αλλά και για όσους δεν πρόλαβαν να τις διεκδικήσουν. Κέρδισε δύο φορές το Βρετανικό Grand Prix (1969 και 1971 με Tyrrell) όμως η μεγαλύτερη του νίκη ήταν η εισαγωγή της λογικής και της ασφάλειας στο cockpit. Πρεσβευτής της ασφάλειας σε μια εποχή που η λέξη ακουγόταν σχεδόν προσβλητική, οδηγούσε με ένα σουηδικό κλειδί τυλιγμένο στη στεφάνη του τιμονιού του, το οποίο θα τον βοηθούσε να ξεβιδώσει το τελευταίο για να γλυτώσει απ’ τα δόντια του χάροντα. Στο τέλος κατάφερε να μεταμορφώσει τον φόβο σε ασπίδα και να χαράξει έναν δρόμο όπου η ζωή και η ταχύτητα μπορούν να συνυπάρξουν.

James Hunt

O αληθινός playboy της Formula 1. Τσιγάρο στα χείλη, ποτό στο ένα χέρι και μια γυναίκα στο άλλο, ζούσε με ένταση και πάθος κάθε στιγμή, σαν να ήταν η τελευταία. Μα πίσω από το εκρηκτικό του στυλ, έκρυβε έναν άνθρωπο που έπασχε από το άγχος του αγώνα, τόσο πολύ που δεν ήταν σπάνιο να κάνει εμετό πριν από κάθε Grand Prix. Ένας ήρωας που πολεμούσε με τους δικούς του δαίμονες όσο και με τις στροφές της πίστας. Απέναντί του, ο Niki Lauda ήταν το απόλυτο αντίθετο: ψυχρός, υπολογιστής, με μια ατσάλινη θέληση που ξεπερνούσε κάθε όριο. Η ιστορία τους, η απόλυτη σύγκρουση δύο κόσμων — η τρέλα της στιγμής και η πειθαρχία της λογικής, το πάθος και ο υπολογισμός, ο Hunt που ζούσε την κάθε ανάσα σαν τζογαδόρος και ο Lauda που σχεδίαζε κάθε κίνηση σαν στρατηγός. Μαζί, έγραψαν μια από τις πιο επικές σελίδες στην ιστορία της Formula 1, με τον Βρετανό να κερδίζει τον τίτλο το 1976 και ένα χρόνο αργότερα την κούρσα στο Silverstone.

John Watson

Ο Ιρλανδός gentleman της Formula 1, ήταν πάντα πιο πολύτιμος από ό,τι φαινόταν με την πρώτη ματιά. Η νίκη του το 1981 στο Silverstone με τη McLaren σηματοδότησε την εποχή των chassis από ανθρακονήματα, αλλάζοντας για πάντα το μέλλον των αγώνων. Υποτιμημένος από πολλούς, ο Watson είχε μια αρετή που δεν καταγράφεται εύκολα: το πάθος και την τόλμη να κάνει περισσότερα προσπεράσματα σε έναν αγώνα από ό,τι κανείς άλλος: από 17ος που ξεκίνησε το 1982 στο Detroit τερμάτισε πρώτος, ενώ το 1983 στο Long Beach (άλλη μια κλειστοφοβική αμερικανική πίστα) βγήκε νικητής έχοντας εκκινήσει από την 22η θέση. Ήταν ο αθόρυβος ήρωας, ο gentleman που με τη φινέτσα και την αποφασιστικότητά του έδινε στους αγώνες μια ξεχωριστή λάμψη.

Nigel Mansell

Οφείλω να ομολογήσω πως όταν ο Nigel Mansell έκανε τα ακροβατικά του στις πίστες, εγώ τον υποτιμούσα, ίσως γιατί η σκέψη μου αιχμαλωτίστηκε από τους Prost και Senna, τους θρύλους της εποχής. Όμως εκείνος, το λιοντάρι της ταχύτητας, δεν ήταν ένας απλός πιλότος. Ήταν η καταιγίδα που ξεσήκωνε τα πλήθη, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στην άσφαλτο μα και στην ψυχή τους. Τέσσερις φορές στέφθηκε νικητής στο Βρετανικό Grand Prix με την τρανή ομάδα της Williams (1986, 87, 91 και 92), κερδίζοντας τον θαυμασμό και την καρδιά των θεατών όσο κανείς άλλος πριν ή έκτοτε. Ο πρώην μπάτσος (!) οδηγούσε σαν μανιακός, με φλόγα στα μάτια και άγρια δίψα, με μια ορμή που δεν σταματούσε σε κανένα εμπόδιο, σαν να κυνηγούσε το ίδιο του το πεπρωμένο.

Damon Hill

Ο Damon Hill απέδειξε πως, ναι, τα καλά παιδιά μπορούν να κερδίσουν. Ότι μπορείς να είσαι αξιοπρεπής, ήσυχος, καθαρός, και παρ’ όλα αυτά να σταθείς στην κορυφή ενός αθλήματος που συχνά ανήκει στους πιο θορυβώδεις. Το 1993, στο Βρετανικό Grand Prix, ολόκληρη η χώρα κρατούσε την ανάσα της -η νίκη φάνταζε δική του, ώσπου η μηχανική προδοσία του στέρησε το όνειρο. Μα δεν το έβαλε κάτω. Γύρισε ένα χρόνο αργότερα και πήρε αυτό που του ανήκε, μέσα σε αποθέωση. Ήταν μια στιγμή λύτρωσης, όχι μόνο για εκείνον αλλά και για όσους πίστευαν πως η ευγένεια μπορεί να επιβιώσει -και να θριαμβεύσει- στη Formula 1, με τη μεγαλύτερη επιβράβευση για τον ίδιο να έρχεται το 1996, όταν κατέκτησε τελικά τον τίτλο με τη Williams.

Johnny Herbert

Εάν ο Johnny Herbert δεν διέλυε και τα δύο του πόδια σ’ εκείνο το τρομακτικό ατύχημα της F3000, το 1988 στο Brands Hatch, ίσως να στεφόταν μια μέρα παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1. Λες και ήταν χθες που κοίταζα εκείνες τις φωτογραφίες φρίκης στο περιοδικό Autosport (τα άκρα του εξείχαν από το σπασμένο cockpit, παράταιρα, άψυχα, σαν να μην του ανήκαν) μα η μοίρα δεν μπόρεσε να σβήσει τη φλόγα που έκαιγε μέσα του, ούτε να κλείσει το κεφάλαιο της μάχης που αποφάσισε να δώσει μέχρι τέλους. Συνέχισε να παλεύει -με πόνο, με σκιές, με το τιμόνι- κερδίζοντας εντέλει το πρώτο του Grand Prix το 1995 στο Silverstone, για λογαριασμό της Benetton, μπροστά σε μια θάλασσα σημαίες και πρόσωπα. Ήμουν εκεί, ανάμεσα στο πλήθος, για να τον θαυμάσω. Ήταν μια νίκη ανέλπιστη, αλλά φαινόταν σαν να την είχε υφάνει η ίδια η μοίρα -εκείνη που αρχικά είχε στήσει την παγίδα της για να τον καταργήσει, μα βλέποντάς τον να παλεύει, να σηκώνεται, να επιμένει, τον άφησε τελικά να περπατήσει και να φτάσει -κούτσα κούτσα- στον δρόμο της δόξας.

David Coulthard

Ο Σκωτσέζος με την αριστοκρατική ψυχραιμία και την ακούραστη μαχητικότητα, κατάφερε να αφήσει το δικό του σημάδι στις πίστες της Formula 1, κερδίζοντας δύο φορές το Βρετανικό Grand Prix σε διαδοχικές χρονιές. Η πρώτη του νίκη ήρθε το 1999, μέσα σε μια μέρα φορτισμένη από την τραγωδία, όταν ο Michael Schumacher υπέστη το σοβαρότερο ατύχημά του που τον κράτησε εκτός πρωταθλήματος για αρκετούς μήνες. Σε μια καριέρα που εκτεινόταν σχεδόν σε δύο δεκαετίες, ο Coulthard δεν κέρδισε μόνο αγώνες, αλλά και τον σεβασμό όλων -συναδέλφων, αντιπάλων και φίλων της πίστας. Με το σπάνιο μείγμα ταλέντου, στρατηγικής και ψυχραιμίας, κατάφερνε συχνά να ξεχωρίζει ακόμη και όταν το μονοθέσιό του δεν ήταν το ταχύτερο.

Lewis Hamilton

Μια φυσική δύναμη της Formula 1, που έχει γράψει ιστορία με υπομονή και αποφασιστικότητα. Εννέα φορές έχει σφραγίσει τη νίκη στο Silverstone (αριθμός ρεκόρ για οποιονδήποτε πιλότο σε οποιαδήποτε πίστα) σφυρηλατώντας το μεγαλείο του (2008, 14, 15, 16, 17, 19, 20, 21 και 24) εκεί όπου η ταχύτητα συναντά την παράδοση. Κάθε του πέρασμα μοιάζει με ήρεμο, μετρημένο βήμα που κερδίζει τον θαυμασμό. Επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, δεν είναι μόνο ένας πιλότος που κατακτά τίτλους, αλλά κι ένας αθλητής που μεταφέρει το πάθος και την επιμονή του σε κάθε γύρο, σε κάθε στροφή, σε κάθε ανάσα, αφήνοντας πίσω του μια διαδρομή γεμάτη δύναμη και αποφασιστικότητα._Δημήτρης Γιόκκας