Ο Antonelli καλείται να σηκώσει στους ώμους του τον σταυρό της Ιταλίας για να γίνει ο νέος Ascari — ο πρώτος Ιταλός πρωταθλητής μετά το 1953 και ο διάδοχος που θα δικαιώσει μια χώρα που ξεκίνησε με επικά κατορθώματα και δεν δίστασε ποτέ να κυνηγήσει το ακατόρθωτο.

Στις 26 Μαΐου του 1955, πριν από ακριβώς 70 χρόνια, η καρδιά της Ιταλίας έπαψε να χτυπά.

Στο τιμόνι, έσβησε ο τελευταίος αληθινός γυπαετός της ταχύτητας — ο άνθρωπος που κουβαλούσε μέσα του το DNA των γιγάντων, αυτός που έμοιαζε γεννημένος για να συνεχίσει τον θρύλο των Bordino, Nuvolari και Varzi, που υπήρξαν -χωρίς ίχνος υπερβολής- ιερά τέρατα της χώρας. 

Η πίστα της Monza, συνώνυμη με την ταχύτητα και ποτισμένη με την ιστορία των αγώνων Grand Prix εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, δεν χαρίζει εύκολα τιμές — κι όμως, μία από τις στροφές της φέρει το όνομά του. Είναι μια αδιάψευστη παραδοχή πως η συμβολή του στην ιταλική αγωνιστική ψυχή υπήρξε τόσο βαθιά, ώστε να γίνει σχεδόν ιερό λείψανο του ίδιου του «Ναού της Ταχύτητας».

Ο Alberto Ascari παραμένει αμόλυντος στο πάνθεον ο τελευταίος Ιταλός Παγκόσμιος Πρωταθλητής — κι από τότε, το 1953, η Ιταλία αναζητά με λαχτάρα τον άνεμο που θα φέρει ξανά τον θρίαμβο, τον διάδοχο που θα ξυπνήσει το πάθος ενός λαού γεννημένου για τη δόξα και την ταχύτητα. Και ίσως, στα μάτια του 18χρονου Andrea Kimi Antonelli, να βλέπει τώρα τον άνθρωπο που θα σπάσει την κατάρα επτά δεκαετιών και θα λυτρώσει τη γη που γέννησε μύθους όπως η Scuderia Ferrari και το Mille Miglia.

Το 1953, η ζωή ήταν απλή και σκληρή, χωρίς οθόνες να φωτίζουν τα πρόσωπα και χωρίς ψηφιακές φωνές να καθοδηγούν τα βήματα. Το ραδιόφωνο και το χαρτί γέμιζαν τις μέρες, ενώ το φως των κεριών έτρεφε τη νύχτα. Η ταχύτητα στις πίστες ζυγιζόταν με το ένστικτο και το θάρρος —με κοντομάνικες μπλούζες να ανεμίζουν στον άνεμο και δερμάτινα καλύμματα να σκεπάζουν το κεφάλι. Σήμερα, η ζωή κινείται μέσα σε ψηφιακά σύμπαντα, όπου κώδικες και δεδομένα κυβερνούν τα πάντα, και η ταχύτητα έχει μετατραπεί σε επιστήμη — μια τέχνη ακριβείας, όπου ο πιλότος καλείται να περνά την κλωστή από τη βελόνα με ακρίβεια λέιζερ στα 300 χλμ./ώρα. Στοιχεία που υπογραμμίζουν πως η ψυχή της πρόκλησης παραμένει αδάμαστη.

Παρακολουθώντας προσωπικά τον Antonelli από το πλάι της πίστας, όταν έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1 στα ελεύθερα δοκιμαστικά της Monza το 2024, και βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο έστριβε πάνω στη… variante Ascari (!), διαπίστωσα πως ο μόλις 17χρονος τότε νεαρός είναι απ’ αυτούς τους πιλότους που μπορούν να μπουν με φόρα στο στόμα του χάρου (έστριβε τη μύτη με μεγαλύτερη ταχύτητα κι από τον Verstappen!) και να βγουν απ’ αυτό προτού κλείσει τα σαγόνια. Το φάντασμα του Ascari, παρακολουθώντας τη δράση πίσω από τις φυλλωσιές της στροφής όπου άφησε την τελευταία του πνοή, σίγουρα θα χαμογέλασε — ή έστω, αναστέναξε με ανακούφιση.

Ως ο τελευταίος Ιταλός πρωταθλητής, ο Ascari κατέκτησε τη δόξα πίσω από το τιμόνι της θρυλικής Scuderia Ferrari, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στις πίστες του κόσμου και δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να δούμε ξανά έναν Garibaldino να υψώνει το λάβαρο της δόξας με την «κόκκινη εθνική» της χώρας.

Είτε ντυμένος στα κόκκινα με το ανορθωμένο αλογάκι στο στήθος είτε με το άστρο της Mercedes, ο χρόνος θα φανερώσει κατά πόσο ο Antonelli είναι αυτός που θα σηκώσει στους ώμους του τον σταυρό της Ιταλίας για να γίνει ο νέος Ascari — ο διάδοχος που θα τιμήσει την κληρονομιά ενός έθνους που ξεκίνησε με τα λυρικά κατορθώματα ενός De Palma και αψήφησε κάθε λογική για να κυνηγήσει ξανά το αδύνατο με έναν Zanardi._Δημήτρης Γιόκκας

Διαβάστε ακόμη: Όταν η πίστα γονάτισε μπροστά σε έναν ανίκητο θρύλο